Marriët Smit Hoekstra’s Road2IndoorFryslân – Deel 1
Hoog tijd dus dat Marriët Smit Hoekstra mooie verhaaltjes over en voor Indoor Friesland gaat schrijven. En dat gaat ze de komende maanden doen.
Let wel, ze neemt alles en iedereen, maar vooral zichzelf op de hak. Dat zorgt voor hilarische verhalen, maar mocht je tot haar vrienden, familie of (vage) kennissen behoren, dan kan het maar zo dat jij ook een keer aan de beurt bent!
Geniet van haar vierdelige column genaamd MSH’s Road2IndoorFryslân waarvan we vandaag het eerste deel publiceren.
MSH’s Road2IndoorFryslân – 1
Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent! Graag neem ik jullie mee in mijn vierdelige column over mijn Road 2 Indoor Fryslân. 🙂 (Vertaling: Weg naar Indoor Friesland ;))
Allereerst zal ik mij even kort voorstellen. Ik ben Marriët Smit Hoekstra, 33 jaar, moeder van twee meiden: Emma (vier jaar) en Fiep (twee jaar). Ik mag graag over mijn eigen sores schrijven en ben dol op hutspot, Hollandse pot, biefstuk en ander lekker eten. Snoep en chocolade, maar ook chips vind ik lekker. Vooral paprika van Lays.
We dwalen af…
De mooiste man
Ik ben de vrouw van de beste en ook nog eens mooiste man die je maar wensen kan: Herman. Iedereen die hem kent zal het beamen, anderen zullen hem toevoegen op social media. Mijn rots in de branding en held op vele fronten. Samen runnen wij SH Sporthorses vanuit Mildam. Een dorpje dat maar zo eens op de route -en in het schema- van de Global Champions Tour zou kunnen komen.
Herfstvakantie = Indoor Friesland
Als jong meisje was Indoor Friesland al het evenement van het jaar. Herfstvakantie = Indoor Friesland. Samen met familie en vrienden vond je mij een week lang in het FEC in Leeuwarden. Naast de heerlijke – mega grote – snoepkraam met drop, suikerspinnen en chocolade rotsen was er ook een heerlijke poffertjes kraam, met poffertjes. Maar dat terzijde. In een adembenemende entourage zagen wij onze lokale helden, alsook de wereldtop springen op het hoogste niveau. Er ontstond een droom; een snoepkraam beginnen. Nee grapje: ooit eens meedoen – ooit eens winnen?
Balkenregen
Als jeugdig meisje mocht ik meedoen in de klasse Z bij de pony’s. Mijn pony Knasser was echter meer een talent in “hoe-raak-ik-de-balk-zo-zacht-mogelijk-en-valt-ie-toch?” Hoe serieus ik ook rondreed, het regende balken. Of ik er zelf wat van kon, betwijfel ik ook hoor. Al met al vond ik het een gave ervaring met een teleurstellend resultaat.
Eventing show
Knasser en ik stalen meer de show in onze eventing show. Samen met m’n moeder Tineke (ik noem haar altijd Buuske, van haar achternaam Buijs – Buus dus) zouden we van ladewagens afspringen, door een heksenoog van takken heen en over andere vaste hindernissen springen (die slimme Knasser dan ineens niet aanraakte…) en dat allemaal in een vlot tempo.
Buus op krukken
Buus werd de dag voor de show vervangen door haar andere dochter – mijn zus – Martine. Zoals altijd lag m’n moeder op het moment suprême weer in de kreukels; iets met een paard, een val en een landing op het schaambeen. Buus stond tussen de krukken en als familie besloten we: the show must go on. De veertienjarige Martine pakte de teugels over van m’n moeders zwarte ros Quibus III Z. En stoer als ze toen al was sprak ze: “ik doe UT wel weer…”
Het FEC ontplofte!
Martine als puber kende al mooie opzwepende trance muziek. Dat moest eronder. Buus zou op krukken een heel verhaal met uitleg doen. Martine gaf haar de microfoon????, maar zonder batterijen… We lieten haar de korte zijde oversteken – drie jaren lateerrr… -, draaiden muziek op volume en gaven gas. Het FEC ontplofte!! Het werd een top show.
Zwaaien naar het publiek
Samen sprongen we over de mooie natuurlijke hindernissen, gebouwd door m’n vader. We sprongen ze alleen én tegelijk. Doken van alle kanten over de karren heen en zwaaiden naar het publiek. Het was geweldig. Kippenvel. Ook Buus ontving een staande ovatie, al was dat eigenlijk meer voor de show na ons maar het duurde even voordat ze weer ter plekke was.
Dat wij niet de enigen waren die de show als geweldig ervaarden, bleek doordat we zelfs een extra avond mochten optreden. Buus bleef deze keer weliswaar aan wal. Al was de bos bloemen ook zeker voor haar.
Hup Marriët Hup!
Een jaar later deed ik mee in de Tally Ho Show tijdens de kindermiddag, een soort estafette op de pony – rondjes racen en het stokje overgeven. Wie als eerst finisht, wint. Mijn hele klas mocht komen (lees Tsjom – acht kinderen totaal – is één ritje met de trekker en ladewagen op en neer. ) Wat gaaf. “Kom op Marriët – gas !” Een mooi ‘Hup Marriët Hup’ spandoek en veel aanmoedigen.
Het was een geweldige middag. Of we gewonnen hadden, kan ik mij niet meer herinneren. Dus ik denk het niet. Maar die baan binnenrijden voor eigen publiek is al mooi – al is het voor de Tally Go!
Dubbelsprong van de verkeerde kant
Jaren passeren als ik als zeventienjarig meisje meedoe in de klasse ZZ met Turbulent (v.Zuidhorn). Een paard met een gouden karakter. Hij bracht mij altijd veilig thuis. Op z’n eigen manier springen en nergens om geven. Zo sprong hij eerder met mij al eens een dubbelsprong van de verkeerde kant. Ik zou ook even stoer doen in de barrage en binnendoor rijden… vloog iets uit de bocht en hij nam die dubbel maar van de verkeerde kant als de volgende hindernis… Oxer insprong en geen balk geraakt. Alleen de bel ging wel…
Leren van de wereldtop
Deze ronde op Indoor Friesland hadden we één balkje. Maar ik was trots, had genoten. Had kaarten voor de rest van de week. Ging alle toppers kijken. Genieten. Uren langs de losrijbaan staan, leren van de wereldtop, verder werken aan mijn droom.
Solo zang
Na de befaamde Grote Prijs vol absolute topsport met wat vriendinnen de dansvloer op. Die naaiden de band wat op met – deze hier kan wel zingen – en voor dat ik het wist zong ik solo “Girl, Girl, Girl” van Anouk op het podium. Iedereen had t gezien. Iedereen zei ’t tegen m’n ouders die net als enige struisvogels met rug naar t podium waren gekeerd. En doof als Buus is, verstond ze “Marriët is aan t zingen” als “Marriët is aan het springen” waarop Buus antwoordde: “Ja goed! Ze had één balkje!” Iedereen op de hoogte van mijn vier fouten – en Buus weer een show gemist.
Ik heb meegedaan!
We nemen een sprong in de tijd. Marriët ontmoet haar abnormale man – Herman. Ze krijgen twee kindjes. Het is 2022 – Indoor Friesland is on the maps. Ik heb meegedaan! Hoe dat is gegaan? Ik zou mij even kort introduceren maar het blijkt wel weer dat ik mij niet heb kunnen beheersen. Dus als je dit niet verveelt, lees dan volgende maand mijn laatste IF-ervaring. Inclusief nieuwe content m.b.t. Marriëts Road2Indoor Frieslân 🙂 en dat allemaal voor een aantrekkelijke prijs van geen één euro vijfennegentig!
Bedankt voor het lezen!
Grt, Marriët
Foto’s en video’s: Digishots en privé archief Marriët Smit Hoekstra
Tekst: Marriët Smit Hoekstra voor Indoor Friesland
