Marriët Smit – Hoekstra; wát een jaar!

Nu nog de SLTN Grote Prijs van Indoor Friesland

Een amazone die al geruime tijd in vorm is, won op 22 augustus jl. tijdens Jumping Tolbert gewoon vrolijk door. Gelukkig maar, want Marriët Smit – Hoekstra mag natuurlijk niet ontbreken op Indoor Friesland 2025. Marriët won bij de HJC Manege zowel de klassen 1.30m als het 1.35m in de Horses2fly competitie en plaatste zich daarmee voor de H2f-finales die op woensdag 21 oktober in het WTC Expo te Leeuwarden worden verreden. 

De 1.30m. rubriek in Tolbert was een twee fasen speciaal en telde 79 starts. Marriët wist niet alleen te winnen, maar ook de tweede plaats te bezetten. Ze won met de zevenjarige merrie Noah KM (v. Tangelo vd Zuuthoeve) in een tijd van 29.54 seconden en werd tweede met Lemonade TN. Lemonade is een negenjarige merrie van Vagebond de la Pomme en kwam over de finish in 30.03 seconden. De 1.35m rubriek was een klassiek zonder barrage en hierin gingen 37 combinaties de strijd aan. Ook hier liet Marriët zien dat er met haar niet te spotten valt en reed ze naar de eerste en derde plaats. De overwinning behaalde ze in het zadel van Wadro’s Maggie May, een achtjarige merrie van Zirocco Blue. De tijd was 60.91 seconden. De derde prijs was voor de zevenjarige merrie Nijerite (v. Comthago VDL). Samen met Marriët kwam ze over de finish in 62.10 seconden. Leuk detail in deze rubriek: De gehele top drie bestond uit nakomelingen van VDL hengsten, een trotse sponsor van Indoor Friesland.

Dagen van 4 uur ’s ochtends tot ’s avonds laat 

De maandagochtend na Jumping Tolbert spraken we met Marriët: “Na afloop van het concours was ik helemaal dood en vandaag kan ik nog niet rijden, ik moet eerst naar de fysio. Ik reed gemiddeld tien paarden per dag en we hadden die dagen niet genoeg personeel en moesten dus ook thuis al het werk en alle paarden doen. Het waren dagen van 4.00 s ochtends tot s avonds heel laat. Ik ben niet iemand van de paarden even in de paddock doen en klaar, daar win je geen strikjes mee. Maar, de paarden maakten alles goed. Zij en ik waren on fire. Ik heb momenteel echt hele leuke paarden die het spelletje graag mee willen doen. Van dag één dat ik ze rijd, oefen ik al spelenderwijs en de parcoursen van Jos Brinkman, de parcoursbouwer tijdens Jumping Tolbert, liggen mij ook altijd goed. Waarom? Omdat hij altijd wel een lijntje heeft waar je risico kunt nemen en het verschil kan maken.

Over Jumping Tolbert: Respect! De organisatie doet altijd zo ontzettend haar best en alles is perfect voor mekaar ondanks de bomvolle startlijsten. Over dat laatste, abnormaal hoeveel combinaties er aan de start komen. De Horses2fly kwalificaties passen daar perfect in en zijn een mooie aanvulling op het toch al indrukwekkende programma. Voor mij zijn deze rubrieken de perfecte gelegenheid om mijn jonge paarden ervaring op te laten doen, zowel in de entourage van Tolbert als op Indoor Friesland. Daarnaast is de Horses2fly competitie voor hobbycombinaties DE mogelijkheid om te mogen rijden op een internationaal concours met een ambiance als die van een vijf sterren evenement.

Noah KM en Wadro’s Maggie May 

“Over het 1.30m, Noah KM is een klein beestje, maar mega snel met een giga drang naar voren. De dag ervoor had ik haar ook gestart en maakte ik een domme fout, ik miste een afslag binnendoor, waardoor ik zesde werd.  Toen ik Noah de dag erna reed, stond ik al aan de leiding met Lemonade, maar ik dacht al dat het sneller kon en dat lukte. Ik heb Noa overigens samen met de voorzitter van Indoor Friesland, Waling Haytema en zijn vrouw Aukje Kroondijk. s Avonds gaven zij een jubileumfeestje en ik had s ochtends al bedacht dat een overwinning wel een heel mooi cadeau zou zijn en dat lukte dus. Het 1.35m won ik met Wadro’s Maggie May, een zelf gefokt paard van de familie Henstra, ook één van de sponsoren van Jumping Tolbert. Maggie is ook abnormaal snel, ze draait mij er bijna af. Ze is super lief en ontzettend meewerkend. Als ik buitenom ga waar anderen binnendoor gaan, ben ik vaak nog sneller.”

Meisjesboek 

Ze werkt er hard voor, maar Marriëts leven verloopt als een meisjesboek. Ze is succesvol, heeft een eigen bedrijf, haar droomman en twee schattige kinderen. We vragen haar om een reactie. Marriët: “Klopt helemaal. Het is allemaal zo mooi, ik kan het soms bijna niet geloven wat me allemaal overkomt. Ik beleef zoveel unieke momenten en probeer dat echt te beseffen en hiervan te genieten. Zo won ik dit jaar al de Grote Prijs van Groningen, Tubbergen en Houten. Als de vlag dan gehesen wordt voor me en het Wilhelmus klinkt, kan ik soms bijna niet geloven dat dat voor mij is. Trouwens een mooi trio, maar wat zou het geweldig zijn als dit een kwartet wordt en Leeuwarden hier nog bij komt …… Echter ook, het lukt vaker niet dan wel, maar ik heb mezelf aangeleerd door te zetten en te geloven in mezelf. Ik denk nooit dat ik iets niet kan. Ook blijf ik lessen en kennis opdoen. Ik krijg al zeker tien jaar les van Albert Voorn, we kunnen goed samenwerken.”

Niet nadenken, maar doen 

“Mijn leven is een droom ja, maar daar werk ik ook hard voor. Niet te veel nadenken, maar doen. Rijden is geen straf en ik vind het nog steeds het leukste dat er is. Ik ben een ochtendmens en begin heel vroeg, s zomers om 5.00. Voor we met de kinderen ontbijten en ze naar school brengen, zijn de paarden dan al gevoerd en opgestrooid. Overigens heb ik ook een geweldige stalamazone, Anne van de Torre en groom Evelien Sijtsma die me veel werk uit handen neemt. Zelf rijd ik ongeveer acht paarden per dag en zorg dat ik voldoende slaap. Acht uur per nacht heb ik nodig en we gaan dan ook vroeg naar bed.”

Paddock, wei, bos, longe, stapmolen

“Over dat harde werken, ik houd van mijn paarden en ben van mening dat ze zoveel mogelijk beweging moeten krijgen. Daar doe ik alles voor. Ze gaan in de paddock, in de wei, ik longeer veel, ze gaan op buitenrit, in de stapmolen, hoe meer beweging hoe beter. Voor hun lijf, maar ook mentaal is dat goed voor ze. Over het land en de paddock, de hengsten staan alleen, maar de rest in groepjes. Ik denk dat dit mede goed is, omdat ze zo vrienden worden, elkaar lekker kunnen krabbelen en hun verhaal bij elkaar kwijt kunnen. Iedere week gaan we met alle paarden in drie groepjes naar het bos. Dit is ook weer mentaal goed, maar het is ook een goede training. Paarden krijgen een betere balans, we schakelen veel en hun benen worden harder. Dit laatste, omdat we over verschillende bodems rijden. Een paard wordt er niet beter van door alleen op topbodems te lopen. Op buitenrit rijden wij over de straat, over grind, zand en bosgrond. Ik klop het af, maar mijn paarden hebben zelden blessures en dat wijt ik mede aan deze buitenritten. Zoals gezegd longeer ik ook veel, vooral voor de training. Je kunt pas fijn werken als paarden de frissigheid kwijt zijn. Even lekker gek doen aan de longe is heerlijk voor ze. Ook gaan mijn paarden in de stapmolen, ze moeten niet te veel op stal staan en afwisseling is goed. Overigens ben ik in dit alles niet van de beenbescherming, ook niet in de wei. Benen worden snel warm en dat irriteert, mijn paarden moeten zo vrij mogelijk zijn.”

Debuut oudste dochter Dalerveen 

“Over mijn leven als een meisjesboek, ik heb nog steeds dromen, denk dat dat inmiddels wel bekend is. Indoor Friesland winnen, dat wil ik zooooooo graag. Een collega / vriendin vroeg me onlangs mee te gaan naar de Sunshine Tour. Ik twijfelde geen moment. Nee johhhhhhh, dan mis ik Indoor Friesland, dat kan echtttttt niet. Als kind zat ik al op de tribune en ik heb toen nooit verwacht dat ik daar later zelf zou rijden. Dit jaar zijn al wel weer dromen uitgekomen. Zo is onze oudste dochter gedebuteerd in de ring. We gingen met twee vrachtwagens op concours naar Dalerveen en onze dochter wist haar pony er nog bij in te krijgen. Na de paarden is er altijd ponyspringen. Ze was nog nooit gestart, maar wilde opeens zelf ook de ring in. Het parcours kon ze al, dat had ze al tig keer van mama en papa gezien. We kregen toestemming en daar ging ze. Toen ze haar pony voor de jury zette en groette, kon ik al wel janken. In de kortste bocht ging ze naar hindernis één. Hindernis twee was een oxer, die ze nog nooit gesprongen had. Haar pony, Misty, is een Shetlander en zij wisten het hele parcours samen foutloos te volbrengen, helemaal zonder hulp. Het was zo aandoenlijk en ik was zo trots, ze is nu al een strijder. In de vrachtwagen naar huis waren Herman en ik echt gelukkig, zelfs een beetje emotioneel. Wat een prachtige middag!”

Indoor Friesland schept verbintenis 

“Terug naar Indoor Friesland. Voor mij overklast jullie concours alles. Als je de ring binnenrijdt, voel je iets wat je nergens anders voelt. Je wordt gedragen door het publiek. Er zijn daar sowieso veel mensen die een link met mij hebben, ook niet paardenmensen. De piste is schitterend, uniek, dat is altijd al zo geweest in Leeuwarden. Er zitten echte liefhebbers op de tribune, de indeling en opzet van het hele evenement is heel mooi, bij het losrijden is al veel publiek, alles is heel toegankelijk. Het programma en de rubrieken zijn uniek, het concours schept verbintenis, waar vind je dit nog meer? Nergens! Paardensport in Friesland, mooier kan het niet worden!”

“Ik praat weer veel, dat is mijn enthousiasme. Ik hoop niet dat ik opschepperig overkom, dat wil ik echt niet, ik houd niet van grootspraak. Tenslotte wil ik nog graag zeggen dat ik hoop dat jullie me na de laatste rubriek van Indoor Friesland, de Grote Prijs, weer spreken en dan zeggen: “Het is gelukt hè Marriët?!”

We helpen je hopen Marriët! Dank voor dit spontane, enthousiaste, openhartige interview in je bomvolle agenda. Heel graag tot oktober in het WTC Expo in Leeuwarden!

Foto’s: privéarchief Marriët Smit-Hoekstra en Digishots

Tekst: Marjan de Wildt voor Indoor Friesland